Het ‘lavalied’ is treffend en ontroerend

 

Lepeltje lepeltje liggen we samen in zijn bed. Hij is eindelijk kalm. Dit moment van de dag voel ik me zo dichtbij hem. Als hij rustig is, net alleen maar heeft liggen kletsen, helemaal niet meer scheldt of onrustig is. Zijn bed en de schemering voelen geborgen. Ik voel dat hij ontspant en gewoon even zichzelf is, hier met mij. Samen. Hij verstrengelt zijn vingers in die van mij. Zijn haartjes kriebelen in mijn gezicht. Mijn lieve, gevoelige mannetje.  

 

Op vrije dagen kunnen wij heen en weer geslingerd worden tussen de grillige buien van Pepijn. Van zwaar overprikkeld en boos tot vrolijk en enthousiast over alles, tot momenten van rust omdat hij in zijn hyperfocus aan het knutselen of klussen was. Precies over die grilligheid schreef Sven ‘het lavalied’. Twee maanden geleden benaderde hij mij met de vraag of hij op basis van mijn blogs een lied dat hij geschreven had, ten gehore mocht brengen: ‘Om meer aandacht te geven aan het onbegrip over ADHD/ASS (autisme).’ Begin april mocht ik het uiteindelijke resultaat live horen en ik was geraakt door de treffende en ontroerende tekst. Hierboven terug te luisteren.

 

BEDRITUEEL

De twee uur voor het naar bed gaan is het vaak vooral temperen en kaderen. Vanaf ongeveer zes uur wordt hij druk, megadruk. Dan is zijn adhd-medicatie uitgewerkt en begint hij letterlijk te stuiteren. Begrijp me niet verkeerd: druk gedrag is prima. Maar hij gaat vaak ook ‘uit contact’. Dus is het hard werken om de dag af te bouwen. Het scheelt dat we een strak avondritueel hebben. Van de yoghurt voor Klokhuis naar de douche, tandenpoetsen, kletsen in bed (wat was het stomste van de dag en wat het leukste?), boekje lezen, oefening en slapen.

 

Die ‘oefening’, zo zijn we het gaan noemen, doe ik al jaren om hem rustig te krijgen. De ene keer ligt hij in een bootje en deint hij mee op de golven van de rivier, de zon gaat onder, en hij kijkt naar de sterren. Een ster wordt steeds groter en komt dichterbij, er komt sterrenregen uit, en daar wordt hij slaperig van. Zijn hele lichaam zit vol met gouden spikkels van de sterrenregen. Of het gaat over zijn adem die begint bij zijn voeten. Alle tenen beginnen te tintelen en vallen in slaap. Ze zijn moe van de lange dag en ze hebben de hele dag Pepijn overal naartoe gebracht. En zo ga ik zijn hele lichaam langs tot zijn ogen en gezicht. Inmiddels heb ik al tientallen varianten en hij zegt wat hij wil: een ademoefening, een dierenoefening of een lange oefening.

 

VERBINDING

Het is bij ons dus niet: ‘even op bed leggen’. Maar ik geniet ervan, want op momenten dat ik minder zin heb in de hele riedel, prent ik mezelf altijd in: nu kan het nog, straks is hij een puber en wil hij echt niet meer dat ik naast hem lig, laat staan hem nog op bed leg. Dus ik koester deze momenten van liefdevolle verbinding.

 

HIER DE TEKST VAN HET LAVALIED:

Hij ziet zijn ouders staan.   

Kruipt dicht tegen hen aan

Nu heel rustig, straks een vulkaan

Als hij zich weer, eens laat gaan

 

Geluid komt hem tegemoet

Prikkels weer in overvloed

Beelden ruisen door zijn hoofd

Wanneer is de vulkaan gedoofd?

 

Puzzlestukjes allemaal

Samen vormen ze 1 verhaal

Vallen niet altijd op hun plek

Zie het maar als ONS gebrek.

 

Hij is een zomerkind

Kijkt dwars door je heen

Een engel met veel pit

Waar teveel prik in zit

Vraagt het hemd van je lijf

En aandacht voor wel vijf.

 

CHORUS 

**********************************

Wie, wat Wanneer en hoe?

Waar gaan wij zo naar toe?

Hij heeft een plan

Dus als je dan

Iets anders zegt

Niet met hem overlegt

Dan wordt hij boos

Komt de duvel uit z’n doos

 

Lava. Lava gloeiend rood

Waar blijft de brandweerboot?

************************************

Regelmaat en ritme, is het toverwoord

Zonder dat, raakt zijn brein gestoord.

 

CHORUS

Hij ziet zijn ouders staan

kruipt dicht tegen hen aan

Zojuist een vulkaan

toen hij zich liet gaan

maar dit is wat hij wil

heerlijk rustig stil

 

 (bron: https://7ven.jouwweb.nl/all-songs)